Altın çiçekli çay ağaçlarından oluşan bir ormanı işaret eden park yöneticisi, “Sünger şehir teknolojisi sayesinde yağmur suyunun yüzde 100 geri dönüşümünü sağladık ve geçen yıl yalnızca karbon kredisi ticaretinden 5 milyon yuan gelir elde ettik” diyor. Böylece buradaki her bir bitki ekonomik değer kazanmış, ekolojik koruma “para harcanan bir iş” olmaktan çıkıp “para kazandıran bir faaliyet” haline geldi.300 kilometre ötedeki Liuzhou Luosifen endüstri parkında, keskin ekşi bambu filizi kokuları modern üretim hatlarının mekanik sesleriyle karışıyor.Fabrika Müdürü Chen Li, “‘Şirket+kooperatif+çiftçi’ siparişli tarım modelini kurarak çevredeki 500 bin dönüm bambu filizi ve fasulye yetiştiriciliğini destekliyoruz” diyor. Daha da şaşırtıcı olan ise, düşük tuzlu ve düşük yağlı versiyonlar geliştirilerek bu yerel atıştırmalığın dünyaya açılması ve bu yıl ihracatın 100 milyon doları aşması bekleniyor.Yangshuo’daki Jiwodu köyünün dönüşümü ise farklı bir bilgelik örneği sunmakta. Köylü Huang Meijuan’ın eski evi, profesyonel bir tasarımla Guangbei mimari özelliklerini korurken modern yaşam olanaklarıyla donatıldı. Köy sekreteri, “Mimari tarzı, köy düzenini ve ekolojik çevreyi değiştirmeme ilkesine bağlı kalıyoruz” diye belirtiyor. Bugün 28 butik konukevi yılda 100 binden fazla ziyaretçiyi ağırlamakta ve köylüler toprak hisseleri ile işçilikleri sayesinde hane başına yılda 80 bin yuan gelir elde ediyor.Chengyang Bazhai’de, somut olmayan kültürel miras taşıyıcısı Büyükanne Wu’nun hayatı kökten değişti.”Eskiden Dong şarkıları söyleyerek geçimimizi sağlayamazdık; şimdi ise kültür turizmi gelirleri köy kolektif gelirinin yüzde 70’ini oluşturuyor” diyor. Köyde, terk edilmiş bir tahıl ambarından dönüştürülmüş kültürel miras atölyesinde gençler Dong kumaş el sanatlarını canlı yayınlarla satıyor; rüzgar ve yağmur köprüsündeki Duoye dansı gösterileri ise ziyaretçiler ve köylülerin birlikte geleneksel kültürün canlılığını sürdürmesini sağlıyor.Bu uygulamalar derin bir gerçeği ortaya koymaktadır: Kırsal kalkınma yalnızca bir endüstri transferi değil, ekolojik ve kültürel değerlerin ekonomik değere yaratıcı bir şekilde dönüştürülmesidir. Bu başarılar, üç kritik denge noktasının bulunmasına dayanıyor:İlk olarak, ekolojik koruma ile endüstriyel gelişme arasındaki denge. Qingxiu Dağı, karbon kredisi ticaretiyle ekolojik değeri paraya çevirmiş; Liuzhou Luosifen endüstrisi yeşil tarım standartları oluşturdu; Yangshuo’daki konukevleri ise geliştirme yoğunluğu sıkı bir şekilde kontrol altına alındı. Veriler, Guangxi’nin ekolojik turizm gelirlerinin üç yıl üst üste yüzde 15’ten fazla büyüdüğünü ve orman örtüsü oranının yüzde 62,5’te sabit kaldığını gösteriyor.İkinci olarak, geleneklerin korunması ile modern yenilik arasındaki denge. Chengyang Bazhai, Dong şarkıları ve rüzgar-yağmur köprüleri gibi kültürel mirası turistik ürünlere dönüştürmüş; Liuzhou Luosifen ise endüstriyel üretimle dünyaya açıldı. Ancak her iki örnek de en temel kültürel özelliklerini korudu.Son olarak, dış sermaye ile yerel çıkarlar arasındaki denge. Yangshuo’daki konukevi geliştirme, “köylü hissesi+asgari kâr payı” modelini benimsemiş; Liuzhou Luosifen endüstrisi ise 200 bin çiftçinin gelirini artırmıştır. Bu paylaşımcı mekanizma, sürdürülebilir kalkınmayı güvence altına aldı.Kültür ve turizmin birleşiminin yarattığı çarpan etkisi açıkça görülüyor. İstatistiklere göre, Guangxi’deki kırsal turizm 500 binden fazla kişiye istihdam sağlamakta ve tarımsal ürünlerin turizm kanalıyla satışı yılda ortalama yüzde 25 artıyor. Daha da önemlisi, bu kalkınma modeli kırsal kesimin kültürel özgüvenini ve gelişme inisiyatifini yeniden kazanmasını sağlıyor. Ekolojik koruma ile endüstriyel gelişme olumlu bir döngü oluşturdukça, kırsal kalkınmanın güzel tablosu Guangxi topraklarında yavaş yavaş şekilleniyor. Bu yol şunu kanıtlıyor: Yeşil dağlar ve berrak sular altın ve gümüş değerinde bulunuyor; asıl mesele dönüşümün köprüsünü bulmak anlamına geliyor.
Bu haber 0 defa okunmuştur.
